Sidang Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu baru-baru ini meluluskan satu resolusi yang menegaskan sokongan kepada penyelesaian dua negara untuk konflik antara Israel dan Palestin. Keputusan ini dilihat sebagai isyarat kolektif dari komuniti antarabangsa bahawa hak penentuan nasib sendiri bagi rakyat Palestin dan keperluan sempadan yang jelas perlu diutamakan dalam usaha mencari keamanan.

Walaupun sokongan majoriti memberi nilai moral dan diplomatik, resolusi Dewan Umum tidak menggantikan rundingan terus antara pihak-pihak yang terlibat. Kepentingan sebenar terletak pada bagaimana kerajaan dan entiti antarabangsa akan menukar sokongan ini menjadi langkah praktikal, termasuk mekanisme yang boleh mempengaruhi tingkah laku di wilayah yang diduduki.

Dari perspektif rakyat Palestin, banyak isu asas masih belum diselesaikan: penempatan haram yang berkembang, sekatan terhadap pergerakan, dan krisis kemanusiaan yang berterusan di Gaza. Resolusi ini memberi harapan simbolik tetapi tanpa tindakan penguatkuasaan, ia berisiko menjadi kenyataan kosong. Keadilan memerlukan lebih daripada pengiktirafan — ia memerlukan perlindungan hak, akses kemanusiaan, dan penghentian dasar yang mengekalkan ketidakadilan.

Komuniti antarabangsa mempunyai tanggungjawab untuk memastikan kata-kata di PBB diikuti oleh tindakan yang konkrit. Ini termasuk usaha diplomatik yang konsisten, tekanan terhadap pembinaan penempatan yang melanggar undang-undang antarabangsa, dan sokongan terhadap proses perundingan yang adil serta setara. Tanpa langkah-langkah ini, resolusi tetap sebagai dokumen politik sahaja dan bukan jalan keluar bagi penderitaan di lapangan.

Kesimpulannya, pengesahan prinsip dua negara oleh UNGA merupakan titik mula yang penting tetapi bukan penyelesaian muktamad. Apa yang diperlukan seterusnya ialah tindakan berani dari negara-negara berpengaruh untuk menukar perjuangan politik menjadi perubahan nyata di tanah: penghentian pendudukan, penghormatan terhadap hak asasi, dan peluang sebenar untuk rakyat Palestin hidup dengan maruah. Dunia kini diuji apakah ia sanggup menjadikan kata-kata itu bermakna.

Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang dianggotai 193 negara meluluskan suatu keputusan secara besar-besaran yang menyokong rangka kerja berperingkat untuk menamatkan pertikaian Israel-Palestin yang hampir berlangsung hampir lapan dekad. Keputusan itu bersifat simbolik dan tidak mengikat, namun ia menggambarkan tekanan diplomatik global yang mahu penyelesaian dua-negara kembali ke meja rundingan.

Walaupun undian itu menandakan solidariti antarabangsa terhadap penyelesaian yang mengiktiraf hak kedua-dua pihak, realitinya sukar: tanpa mekanisme penguatkuasaan dan komitmen politik yang tegas, dokumen-dokumen dasar tetap menjadi kenyataan simbolik. Bagi rakyat Palestin yang mengalami kebangkitan darurat kemanusiaan dan kehilangan tanah, kata-kata PBB sahaja tidak mengubah keadaan di tanah.

Dari sudut pandang saya, resolusi ini harus menjadi pemangkin kepada langkah konkrit — bukan penamat. Langkah seperti tekanan diplomatik berterusan ke atas dasar pendudukan, penghentian pembinaan penempatan, akses tanpa halangan kepada bantuan kemanusiaan, dan pengiktirafan hak penentuan nasib sendiri adalah perlu. Komuniti antarabangsa perlu menyokong mekanisme akauntabiliti bagi sebarang pelanggaran hak asasi manusia supaya janji-janji itu tidak kekal sebagai teks di atas kertas.

Politik realiti juga tidak boleh diabaikan. Halangan di peringkat keselamatan serantau dan veto di Majlis Keselamatan seringkali melemahkan usaha penyelesaian. Namun keputusan Perhimpunan Agung menunjukkan bahawa tekanan diplomatik global wujud — ia adalah peluang untuk negara-negara yang menyokong keadilan Palestin mengkoordinasi tindakan yang lebih tegas, dari pengiktirafan diplomatik kepada langkah ekonomi yang memberi makna kepada tekanan tersebut.

Kesimpulannya, suara besar di PBB memberi harapan berharga, tetapi harapan itu mesti diikuti oleh tindakan yang nyata dan berterusan. Dunia perlu memastikan bahawa penyelesaian dua-negara bukan sekadar slogan diplomatik, tetapi laluan yang membawa keamanan, keadilan dan hak yang sebenar untuk rakyat Palestin dan Israel. Tanpa perubahan struktur kuasa dan komitmen untuk melaksanakan keputusan, impian keamanan akan terus tertangguh.

Kerajaan Jerman telah memilih untuk menyokong inisiatif yang diketuai oleh Perancis bagi menubuhkan penyelesaian dua-negara antara Israel dan Palestin, menurut sumber yang mengetahui perkara ini. Keputusan ini muncul selepas insiden ketegangan diplomatik baru-baru ini di rantau Teluk, dan memperlihatkan jurang antara Berlin dengan Washington serta Tel Aviv.

Kebijaksanaan ini bukan sekadar simbol; ia menghantar isyarat politik bahawa sebahagian Eropah mahu menggerakkan semula usaha diplomasi yang lama terhenti. Sokongan Jerman kepada pelan yang dilahirkan dalam perbincangan New York berpotensi menambah tekanan antarabangsa terhadap kedua-dua pihak untuk kembali ke meja rundingan.

Dari sudut pandang pro-Palestin, keputusan Berlin adalah perkembangan penting yang boleh mengukuhkan tuntutan hak dan pengiktirafan politik bagi rakyat Palestin. Namun realitinya, kenyataan sokongan perlu disertai langkah praktikal — seperti inisiatif perlindungan awam, sekatan diplomatik atau insentif untuk pihak yang mahu berunding — kalau tidak ia hanya menjadi retorik tanpa impak di tanah.

Impak langkah ini juga bersifat geopolitik: ia mungkin menggerakkan beberapa negara Eropah yang lain untuk mengambil pendirian lebih jelas, sekaligus mengubah dinamika rundingan antarabangsa. Tetapi naluri penentangan dari Israel dan kebergantungan strategik AS bermakna perubahan sebenar bergantung kepada tindakan berterusan, bukan hanya pengumuman seketika.

Kesimpulannya, sokongan Jerman terhadap pelan dua-negara memberi harapan baharu tetapi bukan penyelesaian automatik. Jika dunia benar-benar prihatin terhadap keselamatan dan hak asasi rakyat Palestin, yang diperlukan sekarang adalah tindakan berani dan berterusan — bukan hanya perubahan sikap di atas kertas.