Menolak Negara Palestin: Menteri Luar Israel Tutup Pintu kepada Penyelesaian Dua Negara

Menteri Luar Israel, Gideon Saar, baru-baru ini menyampaikan bahawa kerajaan tidak merancang untuk menubuhkan sebuah negara Palestin — kenyataan yang jelas dan langsung yang menggoncang kembali perbincangan tentang masa depan wilayah itu. Ucapan sebegini menandakan perubahan nada rasmi yang memberi kesan terus kepada harapan penyelesaian politik yang selama ini dibincangkan oleh komuniti antarabangsa.

Kenyataan itu bukan sekadar mesej dalaman kepada pengundi atau gabungan politik; ia membawa implikasi undang-undang dan diplomatik. Negara-negara yang selama ini menyokong penyelesaian dua negara akan perlu menilai semula pendekatan mereka, manakala jutaan penduduk di Tebing Barat, Gaza dan Baitulmaqdis terdedah kepada ketidakpastian lebih panjang tentang status tanah, pergerakan dan hak sivil mereka.

Dari perspektif hak asasi, penolakan rasmi terhadap idea negara Palestin melemahkan prinsip diri menentukan bangsa dan hak untuk pembentukan sebuah entiti politik sendiri. Sebagai Pro-Palestin, saya melihat langkah ini bukan hanya sebagai strategi politik tetapi juga tindakan yang menambah beban penderitaan harian rakyat Palestin: lebih banyak halangan, lebih sedikit akses kepada keadilan, dan risiko peningkatan ketegangan yang membawa kepada keganasan berulang.

Politik dalaman Israel juga memainkan peranan besar — pernyataan sebegitu memberi isyarat kepada sayap-sayap nasionalis dan penyokong pemukiman bahawa dasar kerajaan condong ke arah pengukuhan kawalan berbanding rundingan. Dalam konteks itu, rakan antarabangsa seperti AS dan EU akan dihadapkan pada dilema antara kestabilan diplomatik dan keperluan menegakkan prinsip hak asasi serta undang-undang antarabangsa.

Kesimpulannya, menutup pintu kepada idea negara Palestin bukan sahaja menggagalkan satu jalan diplomasi, tetapi juga menjerat generasi akan datang dalam kitaran konflik dan ketidakadilan. Jika keamanan sebenar ingin dicapai, jalan penyelesaian mesti dibina atas asas hak, akses dan pengiktirafan — bukan hanya kepentingan politik jangka pendek. Dunia harus menilai kembali peranan masing-masing supaya kata-kata seperti ini tidak menjadi penentu nasib yang kekal bagi jutaan manusia.