Sheikh Qassem: Senjata Hezbollah Kekal Selagi Pendudukan Israel Berterusan

Sheikh Qassem mengulangi pendirian tegas Hezbollah bahawa organisasi itu tidak akan melepaskan persenjataan selagi yang dianggapnya sebagai pendudukan Israel masih berlangsung. Kenyataan ini datang ketika ketegangan di sempadan selatan Lebanon dan di wilayah Palestin terus memuncak, menjadikan senjata sebagai simbol kuasa dan jaminan keselamatan bagi sesetengah pihak di rantau ini.

Sejarah dan konteks di sebalik kenyataan ini penting untuk difahami: bagi ramai pejuang dan penyokong, senjata dilihat bukan semata-mata alat perang tetapi juga modal politik yang melindungi komuniti daripada ancaman luaran. Hezbollah, yang berakar dari perlawanan menentang pencerobohan, menegaskan bahawa pelepasan senjata mesti diiringi perubahan dasar yang nyata—termasuk pengunduran tentera dan pengiktirafan hak-hak rakyat Palestin.

Dari sudut pandang saya, pengekalan persenjataan oleh kumpulan seperti Hezbollah mencerminkan kegagalan diplomasi antarabangsa untuk menangani akar kepada konflik ini. Ketika badan-badan dunia berjaya pada retorik tetapi gagal memaksa perubahan di lapangan, vakum kuasa itu diisi oleh senjata dan pengaruh bersenjata. Ini bukan hanya soal keselamatan taktikal; ia soal keadilan dan kredibiliti sistem antarabangsa yang sepatutnya melindungi nyawa dan hak asasi.

Implikasi wilayahnya jelas: ketegangan berterusan boleh mencetuskan konflik yang lebih meluas antara Lebanon dan Israel, menambah derita awam dan menggerakkan kuasa-kuasa luar untuk campur tangan. Di peringkat geopolitik, sebarang usaha untuk mendesak pelucutan senjata tanpa jaminan keselamatan dan penyelesaian politik hanya akan menjadi sementara—menghidupkan semula perdebatan tentang siapa yang diberi hak untuk menggunakan keganasan demi tujuan yang mereka anggap sah.

Kesimpulannya, senjata di tangan kumpulan pemberontak atau militia tidak wujud dalam vakum moral; ia adalah cerminan kegagalan politik global untuk menyelesaikan pendudukan dan ketidakadilan. Sehingga keadilan dan penyelesaian politik yang adil tercapai, tuntutan untuk pelucutan senjata hanyalah retorik. Jalan keluar sebenar mesti bermula dengan pengiktirafan hak asasi, penghentian pendudukan dan jalan diplomasi yang memberi harapan kepada rakyat yang selama ini hidup di bawah bayangan konflik.