Siapa Layak Memimpin Gaza Selepas Konflik? Kenapa Nama Tony Blair Jadi Pilihan

Nama bekas Perdana Menteri Britain, Tony Blair, tiba-tiba muncul dalam perbincangan tentang siapa yang akan mengurus Gaza selepas tamatnya fasa kekerasan besar-besaran. Cadangan ini bukannya datang dari ruang kosong: ia dipicu oleh kebimbangan antarabangsa tentang kestabilan, keperluan pembinaan semula segera, dan keinginan beberapa kuasa untuk memiliki figura yang mereka anggap berpengalaman dalam mengurus krisis. Namun, nama besar politik Barat membawa sejarah dan tafsiran tersendiri yang sukar diabaikan oleh rakyat Palestin.

Sebahagian yang menyokong idea ini melihat Blair sebagai pengurus yang berpengalaman — seseorang yang tahu cara berunding dengan kuasa besar, mengurus dana antarabangsa dan mengkoordinasi usaha pembinaan semula. Ada juga yang berharap kehadiran personaliti global boleh membuka pintu bantuan kewangan. Tetapi harapan ini perlu ditimbang dengan realiti: penerimaan masyarakat tempatan, legitimasi politik di kalangan Palestin, dan trauma sejarah yang mengaitkan campur tangan luar dengan kehilangan hak-hak rakyat Palestin.

Dari sudut saya, cadangan seorang tokoh luar memimpin sementara membawa implikasi berat. Pertama, ia berisiko dilihat sebagai bentuk penggantian hak menentukan nasib sendiri — sesuatu yang bertentangan dengan prinsip keadilan untuk rakyat Palestin. Kedua, pengurusan oleh figura yang mempunyai sejarah hubungan rapat dengan kuasa besar boleh menimbulkan persepsi bahawa tujuan utama ialah “stabilisasi” untuk kepentingan geopolitik, bukan pemulihan maruah dan hak. Ketiga, isu teknikal seperti keselamatan, pertanggungjawaban dana, dan pemulihan infrastruktur tidak boleh diselesaikan tanpa penyertaan aktif dan terarah daripada pemimpin tempatan Palestin.

Politik domestik Britain dan hubungan antarabangsa juga akan terpengaruh. Menamakan individu seperti Blair boleh menjadi alat politik: sesetengah pihak melihatnya sebagai peluang membina naratif pembinaan semula, tetapi ramai lagi melihatnya sebagai langkah yang boleh mencetuskan kemarahan di Timur Tengah dan mengurangkan kredibiliti proses pemulihan. Alternatif yang lebih boleh diterima ialah model pengurusan yang diketuai oleh masyarakat Palestin dengan sokongan antarabangsa yang dipantau melalui mekanisme telus — bukannya mandat yang tampak seperti ditentukan dari luar.

Kesimpulannya, siapa pun yang dilantik untuk membantu Gaza selepas konflik mesti mengutamakan suara dan hak rakyat Palestin. Pembinaan semula tidak boleh menjadi alasan untuk memperkukuh struktur kuasa yang lama; ia mesti menjadi peluang untuk membina semula dengan keadilan, akauntabiliti dan pemilikan tempatan. Jika dunia benar-benar mahu keamanan yang berkekalan, penyelesaian mesti bermula dengan penghormatan penuh terhadap kedaulatan dan martabat Palestin.